I stalked your profile,
are you doing the same with mine?
Or am I just over-analyzing things,
because you're simply not that kind.
-----------------------------------
Its really surprising how a simple friend request can make you scream so loud and jump with all the joy that you have, how a name in the screen of your cellphone can make you smile for hours, and how that incident can distract you all day, all night, all week and, probably, all month long.
(my retreat crush happens to invite me in facebook. yes, its not a big deal and its just an invite but why, of all people, invite me?)
Good night and God bless! Thy will be done.
Tuesday, September 27, 2011
Caleruega Experience
September 21, 2011
Gumising ng maaga. Puno ng kaba. May naiwan ba ako? Ano pa ang kulang? Masyado bang madami ang dinalang gamit? Mahuhuli kaya ako sa oras ng pagkikita? Magiging masaya kaya ang tatlong araw at dalawang gabing retreat sa Caleruega, Batangas? Malayo sa kabihasnan, walang laptop o netbook na nangangahulugang mamahinga muna sa thesis at sa iba pang mga gawain sa eskwela. Wala ring internet na nagsasabing hindi makakapagfacebook, twitter, tumblr at kung anu-ano pang social networking sites kaya ituon muna ang panahon sa Diyos at mamahinga. Walang signal ang aming mga cellphone na tila ibinubulong ng Diyos na ako muna ang kausapin mo at ang salita ko muna ang iyong hintayin.
Nagsimula ang araw sa paghihintay na maka-alis sa UST. Sinundan ng pagdarasal sa bus na sana'y makarating ng maayos at makapagisip ng mga nararapat na gawin sa Caleruega. Di maalis ang magplano habang nililibang ang sarili sa biyahe. Ano nga ba ang gagawin namin? Sana maraming memorya ang aming malikom sa mga araw na aming ilalagi doon.
Sinalubong kami ng free taste ng iba't ibang klase ng buko pie at tart bago kami lubusang makarating sa retreat site. May kalayuan, ngunit nung dumating kami, batid ko ang lubos na pagkakaiba ng lugar sa aming nakabihasnan. Ibang-iba sa syudad na maraming sasakyan at maraming taong maingay at nakadaragdag sa pollusyon.
Napakatahimik ng lugar. Ang sarap pumikit at mamahinga. Ang sarap makipag-usap sa Diyos at humingi ng tawad sa lahat ng pagkukulang at nagawang kasalanan.
Sa laki ng Caleruega, ako'y lubos na namangha. Una kong pinuntahan ay ang matagal ko ng gustong makita na simbahan. Kahit saan ako magpunta, tanaw ko ang simbahan o ang transfiguration chapel. Nagpapatunay lamang na sa lugar na iyon, at sa mga taong naroroon, lubos na nakatataas ang Panginoon kailanman at saan man sila magpunta.
Sa sobrang tahimik ng lugar, nakakahiya ang mag-ingay. Ang bawat pag-hinga ng malalalim ay tiyak ng maririnig, ang bawat huni ng ibon maging ang mga salitang nais ibulong ng panginoon.
jamming with my 4POLmates
with John Ree Doctor
Gumising ng maaga. Puno ng kaba. May naiwan ba ako? Ano pa ang kulang? Masyado bang madami ang dinalang gamit? Mahuhuli kaya ako sa oras ng pagkikita? Magiging masaya kaya ang tatlong araw at dalawang gabing retreat sa Caleruega, Batangas? Malayo sa kabihasnan, walang laptop o netbook na nangangahulugang mamahinga muna sa thesis at sa iba pang mga gawain sa eskwela. Wala ring internet na nagsasabing hindi makakapagfacebook, twitter, tumblr at kung anu-ano pang social networking sites kaya ituon muna ang panahon sa Diyos at mamahinga. Walang signal ang aming mga cellphone na tila ibinubulong ng Diyos na ako muna ang kausapin mo at ang salita ko muna ang iyong hintayin.
Nagsimula ang araw sa paghihintay na maka-alis sa UST. Sinundan ng pagdarasal sa bus na sana'y makarating ng maayos at makapagisip ng mga nararapat na gawin sa Caleruega. Di maalis ang magplano habang nililibang ang sarili sa biyahe. Ano nga ba ang gagawin namin? Sana maraming memorya ang aming malikom sa mga araw na aming ilalagi doon.
Sinalubong kami ng free taste ng iba't ibang klase ng buko pie at tart bago kami lubusang makarating sa retreat site. May kalayuan, ngunit nung dumating kami, batid ko ang lubos na pagkakaiba ng lugar sa aming nakabihasnan. Ibang-iba sa syudad na maraming sasakyan at maraming taong maingay at nakadaragdag sa pollusyon.
Napakatahimik ng lugar. Ang sarap pumikit at mamahinga. Ang sarap makipag-usap sa Diyos at humingi ng tawad sa lahat ng pagkukulang at nagawang kasalanan.
Sa laki ng Caleruega, ako'y lubos na namangha. Una kong pinuntahan ay ang matagal ko ng gustong makita na simbahan. Kahit saan ako magpunta, tanaw ko ang simbahan o ang transfiguration chapel. Nagpapatunay lamang na sa lugar na iyon, at sa mga taong naroroon, lubos na nakatataas ang Panginoon kailanman at saan man sila magpunta.
Sa sobrang tahimik ng lugar, nakakahiya ang mag-ingay. Ang bawat pag-hinga ng malalalim ay tiyak ng maririnig, ang bawat huni ng ibon maging ang mga salitang nais ibulong ng panginoon.
Sunday, September 25, 2011
Lord, I know
by Kat Ongoco
September 26, 2011 12:50am
Lord, I know I should wait
for the right time and lace
when and where I could meet
that person you planned to live
with me as I wake up each day.
Lord, I know I shouldn't be sad
for you'll always be at my side
guiding me no matter what path
I choose to turn and no matter
who I choose to be with.
Lord, I know I must not be jealous
with my colleagues who are loved
for I know you are there to
make me feel that I am
loved and cherished for all my life.
September 26, 2011 12:50am
Lord, I know I should wait
for the right time and lace
when and where I could meet
that person you planned to live
with me as I wake up each day.
Lord, I know I shouldn't be sad
for you'll always be at my side
guiding me no matter what path
I choose to turn and no matter
who I choose to be with.
Lord, I know I must not be jealous
with my colleagues who are loved
for I know you are there to
make me feel that I am
loved and cherished for all my life.
Sunday, September 11, 2011
your voice
by Kat Ongoco
September 11, 2011 (happy birthday :P)
cannot explain
whenever i hear your voice
in the cellphone
which makes my heart
jump so high
that voice which i
cannot forget
every tone, even the words
humble or not
they're all in my mind
and until now, in my heart
i don't know how to stop
and i am not able to sleep
because i don't want to
forget those words,
nor forget your voice
or maybe i just can't accept
that you're out of my life now
your voice is the only
thing i have
the only memory i can keep
its the most precious thing
i know i can treasure
in my life, in our lives
i may not talk to you
and hear your voice
every minute and everyday
but i know, once in my story
i heard you,
i heard that voice
whispering those words
i long to hear,
"i love you."
Thursday, September 1, 2011
By Chance (You&I)
I have been dreaming for a song specially composed for me by a person so dear to me. I wonder if this'll happen. I wish, someday. :)
Subscribe to:
Posts (Atom)